Met een luid gebulder spuit het water 30 meter de lucht in. Precies op het uur, 5 minuten lang. We zijn in Soda Springs gestopt voor de nacht, op weg naar Yellowstone. In 1937 probeerde een lokale ondernemer warm bronwater te vinden voor een zwembad maar stuitte per ongeluk op 100 meter diepte op een bron die met veel geweld zijn water naar buiten wil spuiten. Om te voorkomen dat deze zich leeg spuit is er een klep op gezet. Elk uur, mits de wind goed staat, mag deze enige door mensenhanden gemaakte geiser zijn kunstje tonen. We staan er met nog twee andere toeristen naar te kijken. Op de achtergrond zien we hoge, kunstmatige heuvels van de fosfaatmijn van Monsanto.
Om de paar kilometer staat er een waarschuwing voor een open ranch. Op weg naar Jackson, Wyoming rijden we regelmatig over een wildrooster, bedoeld om de koeien binnen de eigen ‘open ranch’ te houden. Deze grote stukken land zijn nog steeds omrasterd maar voor het gemak is de weg er maar bij getrokken. Het risico dat een motorrijder zich na een snelle, blinde bocht in een kalf boort wordt op de koop toe genomen. We moeten er voor één op de rem, de rest van de koeien ligt gezapig in de ruige landen te herkauwen.
Het stuk door Idaho komen we 100 kilometer lang bijna niemand tegen. Dichter bij Jackson is het al wat minder leeg op de weg en zodra we het stadje binnenrijden is het ineens druk. Het centrum van het stadje staat vol met boutiques en souvenirshops. De aantrekkingskracht van ’s werelds oudste en beroemdste Nationale Park, Yellowstone, begint hier al voelbaar te worden. Het Grand Teton National Park is oneerbiedig gezegd een voorportaal voor Yellowstone, al heeft het zijn eigen schoonheid. De Tetons zijn een besneeuwde bergrug waar je langs kan rijden. Vanaf het vlakke land ernaast zie je de hoge, puntige bergtoppen de lucht in prikken.
Na de Tetons rijden we naar de Ranch. Om de absurd hoge kamerprijzen in Jackson te ontlopen slapen de maten in een tipi en ik in een blokhut op een paardenranch. Er is een bar en een gezellige huiskamer met een pooltafel en een schaakbord waar we we ons mee vermaken. We gaan op tijd slapen. Van verschillende mensen hadden we het advies gekregen om vroeg Yellowstone in de rijden om de grootste drukte voor te zijn. Om half zeven ’s ochtends vegen we het bevroren rijp van de zadels. In gedachten verontschuldig ik me tegen de gasten in de andere tipi’s als ik de motor met luide klappen start. Voorzichtig sturen we de motoren door het mulle zand en grind de heuvel af richting de weg.
Het grootste deel van de reis heb ik het gevoel dat de weg van mezelf is. Zelfs in de wat meer populaire gebieden rijdt er bijna nooit iemand in de weg. Soms moet ik even inhouden maar na het inhalen lonkt het lege asfalt weer voor me. Op weg naar Yellowstone is dat anders. Ondanks het vroege uur lukt het maar slecht om een constant tempo te vinden door alle andere weggebruikers. Bij The Old Faithful had ik een grote parkeerplaats verwacht. In plaats daarvan staat er een half dorp omheen met een eigen afrit van de doorgaande weg. Om 9:14 uur wordt de volgende uitbarsting verwacht. We eten nog snel een broodje als ontbijt en installeren ons dan tussen de 500 andere toeristen. Precies op tijd registreren 500 smartphones dat de grote fontein begint te spuiten.
Als we de parkeerplaats voor de Midway Geyser willen opdraaien staan we vast. Auto voor auto druppelt het verkeer naar binnen. Eén auto er uit, één er in. In dit bassin bevindt zich The Grand Prismatic Spring, een warmwaterbron waarin bacteriën zorgen voor alle kleuren van de regenboog. Er loopt een éénrichtingsverkeer voetpad naartoe waarop we langzaam achter de meute aan schuifelen. Eigenlijk is de kleurenpracht vanaf het voetpad niet te zien, door de hoek en de mist die er van optrekt. Daarvoor moeten we bij een hoog uitkijkpunt zijn. De drukte beu nemen we de kortste weg richting West Yellowstone, het park weer uit. Het is lunchtijd.
In het 160 kilometer verderop gelegen Idaho Falls overnachten we. De buitenwijken beloven weinig goeds maar rondom de watervallen is het stadje aangenaam vernieuwd. Bij ’Smokin Fins’ eet ik de best bereide zalm die ik ooit gehad heb. Op zoek naar wat vertier na deze enigszins teleurstellende dag lopen we daarna een poolcafé binnen. Binnen blijkt het ook een ruimte met darts te hebben en een plek waar de lokale twintigers aan het karaoken zijn. Op alle tafels staan asbakken en ik drink Amerikaanse whiskey. Bij het 9-ball spelen worden we uitgedaagd door een lokale automonteur. De pooltafel is net breed genoeg om z’n pens op te leggen. Terug in het hotel val ik in een comateuze slaap. Vanaf nu is het vooral westwaarts, richting de zee.
Idaho Falls
26°C, zonnig
